Peygamber Efendimiz (S.A.V) imanı şöyle tarif etmiştir:   "İman, Allah'tan başka ilâh olmadığına, Hz. Muhammed (S.A.V)' in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna, Allah'ın meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, ahiret gününe, kadere ve her şeyin Allah'ın takdiri ve yaratmasıyla olduğuna inanmaktır." (Müslim, İman;1) 

    İman; Allah-u Zülcelal'in Resulullah (S.A.V)'in vasıtasıyla bildirdiği şeyleri, kât-i surette kalben tasdik ve dil ile tekrar (ikrar) etmektir. Bu da iki şekilde olur:

1. İcmâlî İman: İman edilecek şeylere kısaca ve bir bütün olarak iman etmektir. 
2. Tafsîlî İman: İman edilecek şeylerin her birine açık ve geniş bir surette, ayrıntılı bir bilgi ve idrak ile iman etmektir. 

   Ehl-i Sünnet itikadına göre, kalbin bilmesi ve tasdik etmesi, iman için yeterlidir. Amel imanın bir kısmı değildir. Bunun için amel ve ibadette tembellik yapıp, ibadet etmemek bir mü’mini dinden çıkarmaz. Fakat imanın kemaline ermek, olgun bir hale getirmek ve bunu bu şekilde yapmakla Allah-u Zülcelal'in vaad ettiği yüksek nimetlere kavuşmaları, gerçek marifetullah'a ulaşabilmeleri için amel ve ibadet şarttır. 

   İmanın sahih ve kabule layık olabilmesi için şu şartların bulunması gereklidir: 

a) İman, ümitsiz halde iken yapılmamalıdır. Yani müslüman olmayan bir kimse son nefesinde nasıl bir azapla karşılaşacağını görür hayattan ümidini keser ve ondan sonra iman etmeye kalkarsa, bu kimsenin imanı makbul değildir.

b) Mü’min, inkar ve tekzibe (yalanlama) alamet olan şeylerden hiçbirini yapmamalıdır. Mesala; Allah-u Zülcelal'in helal kıldığı bir şeyi haram kabul etmek gibi. 

c) Dini hükümlerin hepsinin güzel olduğunu kabul edip hiçbirinin yapılmasında inat ve kibir göstermemelidir.
                                            SEYDA MUHAMMED KONYEVİ (ks)